Μεταξύ 7 και 10 Μαΐου, τώρα δηλαδή, θα είχαμε «κανονικά» τη (17η) Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Στο εκεί πολύ δημιουργικό Φεστιβάλ Λογοτεχνικής Performance, που για τρίτη χρονιά θα επιμελούνταν η Παυλίνα Μάρβιν, θα δείχναμε για πρώτη φορά και την περφόρμανς που ήδη από τα τέλη Ιανουαρίου ετοιμάζαμε με τη Σοφία Καρακάντζα και τη Μαριάνα Βογιατζή πάνω σε υλικό του βιβλίου μου «Πλαγκτόν: οι ιστορίες» – για πρώτη φορά μία επιτέλεσή μας πάνω στον πεζό και όχι στον κατεξοχήν ποιητικό λόγο της γραφής μου. Ετοιμαζόμασταν εντατικά, και είχαμε ήδη –κατά σύμπτωση;– σκεφτεί ένα θέαμα με λαμπιόνια και νοσοκομειακές μάσκες... Μάλλον όλοι ήδη το νιώθαμε να έρχεται, μα δεν το βλέπαμε. Ποιο; Το αλλιώτικο μιας απειλής, σύμφυτης με την ιστορία της Γης, που πολλές φορές έχει κατ' αντιστοιχία πλήξει το ανθρώπινο είδος, η οποία εντούτοις ήρθε (και πάλι) να ανατρέψει κάθε κανονικό μας, ό,τι νομίζαμε ότι γνωρίζαμε.

Δεν ξέρω τι με θλίβει και αν κάτι όντως με θλίβει. Είναι ίσως η πρώτη φορά που δεν θα συμμετέχω στην Έκθεση Βιβλίου, είναι η πρώτη φορά που δεν θα συμμετέχει σε αυτήν κανείς μας. Παρ' όλα αυτά, δεν ξέρω τι με θλίβει και αν κάτι όντως με θλίβει. Γιατί σε καμιά «κανονικότητα» δεν θέλω να ξαναγυρίσουμε. Κάτι έχουμε να μάθουμε από αυτή τη διαταραχή, κάτι να διεκδικήσουμε, κάτι να αλλάξουμε, με όποιο τίμημα.

Παρ' όλα αυτά, τα σώματα που απέχουν, η απόσταση και ο φόβος που ενδοφλεβίως εγκαθίστανται μέσα μας δεν μου αρέσουν. Κυρίως γιατί όλοι μας μπορούμε να τα συνηθίσουμε πολύ γρήγορα, αναπάντεχα, σχεδόν ανεπαισθήτως. Και τότε δεν ξέρω τι θα γίνουμε.

Αφού τα σώματα είναι για να αγγίζονται, να συμπλέκονται, να διεισδύουν.

Προς το παρόν, από το μικρό στο μεγάλο και από το μεγάλο πίσω στο μικρό.

Μακάρι η Έκθεση Βιβλίου να πραγματοποιηθεί πια στα τέλη Οκτωβρίου, όπως όλοι ελπίζουμε. Και θα είμαστε, εύχομαι, όλοι εκεί, ακόμη και αν πλέον χρειάζεται να φορούμε τις μάσκες όχι ως ενδυματολογική επιλογή, αλλά ως μακάρι πρόσκαιρο εμπόδιο πάνω στο οποίο ας αρχίσει –τι να κάνουμε;– να χτίζεται μια νέα συνύπαρξη.

Μην ξεχνούμε το εξής: Το πλανητικώς ταυτόχρονο της εμπειρίας μας αυτής, ότι το ζούμε μαζί και δονούμαστε από αυτό ταυτόχρονα όλοι, είναι, μου φαίνεται, κάτι που δεν έχουμε ξαναζήσει, όχι μόνο εμείς, μα και κανείς στο παρελθόν κατ' αυτόν τον τρόπο. Είναι αδύνατον αυτός ο επιμερισμένος εις τη νιοστή αποκλεισμός μας, αυτό το πλανητικό κλείσιμο της καθεμιάς και του καθενός μας στο καβούκι της/του να μη σημάνει κάτι καινούριο και για το καβούκι και για το αίσθημα αποκλεισμού και για την ευθύνη και τον τρόπο του μοιράσματος.