Διανύουμε την εποχή της πληθωρικής επικοινωνίας, στην οποία μια περίπλοκη παρουσίαση κάνει συχνά ένα ανούσιο περιεχόμενο να κερδίσει εφήμερη λάμψη. Όπως δείχνει ένα ευρωπαϊκό φεστιβάλ νέων φωτογράφων, η φωτογραφία, ως μέσο μαζικής επικοινωνίας η ίδια, υποδέχεται όσο και συνδιαμορφώνει αυτό το κλίμα, προσχωρώντας ενίοτε σε μια τακτική εντυπωσιοθηρίας: δυσθεώρητα μεγέθη, εικόνες αναρτημένες σε ύψος που δεν ευνοεί τη θέαση, εκτυπώσεις στις οποίες στερεώνονται tablet που παίζουν βίντεο, φωτογραφίες διαφορετικών πηγών και ποιοτήτων που επικαλύπτονται, υλικά εμφατικά ετερόκλητα στο ίδιο έργο, όλα υποδεικνύουν μια ατμόσφαιρα που αιχμαλωτίζει το βλέμμα, χωρίς αναγκαστικά να επιστρέφει κάποια ουσία. Πρόκειται για την εποχή που προκρίνεται η ανορθόδοξη παρουσίαση, η κάθε λογής υβριδικότητα, η ανεξέταστη ιδιαιτερότητα, τα ανολοκλήρωτα κόνσεπτ, που η όλο και μεγαλύτερη πυκνότητα δεδομένων μπορεί παραδόξως να αφυδατώνει το νόημα. Παλιότερα, η καθαρή φωτογραφία και η απαράλλαχτα συμβατική της παρουσίαση έμοιαζαν με, ασφυκτικό συχνά, μονόδρομο. Σήμερα, στον αντίποδα, η παρουσίαση διεκδικεί συχνά ρόλο κύριας ανάγνωσης ενός φωτογραφικού έργου. Η παλιά άμιλλα φόρμας-περιεχομένου έχει εν μέρει μεταλλαχτεί. Η παρουσίαση είναι συχνά πλέον η νέα φόρμα. Αναμφίβολα, η διαρκής και ραγδαία εξέλιξη των νέων τεχνολογιών γεννά νέα δεδομένα, μεθόδους και υλικά παρουσίασης. Είναι αλήθεια επίσης ότι η πολυστρωματικότητα με την οποία η εικόνα διακινείται στην οθόνη και στα κοινωνικά δίκτυα σταδιακά αναζητά αντίκρισμα και στον εκθεσιακό τοίχο, δημιουργώντας ένα διαρκές fusion από δυνητικότητες και πολλαπλότητες, σε ένα απροσδιόριστο χώρο όπου όλα μοιάζουν καινούργια και συγχρόνως τίποτε, με επάλληλες μίξεις που συχνά παραβιάζουν ανοιχτά σύνορα, στο πλαίσιο ενός πολυμορφικού περιβάλλοντος εικόνων. Την εξέλιξη ενισχύει μάλλον και η ευρύτερη κοινωνική συνθήκη στην οποία κυριαρχούν η προγραμματική πλέον ρευστότητα, η κλιμακούμενη ταχύτητα, ο ανελέητος κερματισμός που κλονίζει την παλιότερη, αταλάντευτη φαινομενικά, σταθερότητα.

Τίποτε, βέβαια, δεν εξαιρείται, ούτε απορρίπτεται σε μια παρουσίαση. Τα πάντα επιτρέπονται, τα πάντα είναι θεμιτά, κρίνονται όμως και εκ του αποτελέσματος, αν δηλαδή ανταποκρίνονται σε μια βαθύτερη ανάγκη ή αιτία, ή απλά ψαρεύουν στα θολά νερά της σύγχρονης εποχής. Ως αποτέλεσμα, μένει η αίσθηση ότι συχνά αποφεύγει κανείς να εκτεθεί παρότι επιζητείται σθεναρά η δημόσια έκθεση. Αφήνεται σε μια ευκολία εντυπώσεων, στην ευελιξία της πολυσημίας, σε νοήματα συχνά ανοιχτά σ’ ένα επίπεδο βολικής ασάφειας, ακόμη και για θέματα όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία, η νευρική ανορεξία, οι γάμοι ανήλικων κοριτσιών. Η ευφάνταστη παρουσίαση τείνει να αναδεικνύεται σε εφήμερη μόδα η ίδια, αντί να εξερευνώνται με ειλικρινή απλότητα (που συχνά αποδεικνύεται πραγματικά σύνθετη και δύσκολη) τα βάθη του εαυτού και του κόσμου. Ότι κάνουμε μας περιέχει αναπόδραστα, σαν δακτυλικό αποτύπωμα. Με την έννοια αυτή, η σύγχρονη παρουσίαση θυμίζει την ίδια την εποχή: είναι αχρείαστα, ίσως συχνά επιφανειακά, περίπλοκη. Κάθε παρουσίαση, όμως, όσο ασυνήθιστη κι αν είναι, διαλέγεται τελικά με τον εννοιακό πυρήνα ενός έργου, την πραγματική και όχι την επιφαινόμενη ιδιαιτερότητά του. Όταν αυτό παύει να συμβαίνει, όταν η παρουσίαση αυτονομείται επιδεικτικά, είναι συχνά γιατί ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί προσχηματικά μάλλον κάποιο θέμα ενώ αυτό που επιθυμεί, ίσως ακούσια, είναι να γίνει διακριτός μέσα στο διαστελλόμενο σύμπαν των τεχνικών εικόνων, να προτάξει εμφανώς τον εαυτό του στη διογκούμενη επικράτεια του me culture.