ΠΡΟΣ ΤΗ ΡΙΖΑ

Χρήστος Χρυσόπουλος

Αθήνα, Δεκέμβριος 2016

Η Αθήνα με παρασέρνει. Περπατώ ανάμεσα στα σημεία εκείνα που σηματοδοτούν τη ζωή μου εδώ: το σπίτι μου, τα μέρη όπου συναντώ τους άλλους, τα λίγα τοπόσημα στα οποία μου αρέσει να επιστρέφω κάθε τόσο – κτίρια, γωνιές δρόμων, μια συγκεκριμένη θέα που ανοίγεται στον ορίζοντα, έναν ήχο κλιματιστικού που με αφελή τρόπο επιβεβαιώνει ότι εξακολουθώ να είμαι ζωντανός.

Χαράσσω ολοένα βαθύτερα τις διαδρομές που έχω μάθει τόσο καλά, ώστε να μπορώ να τις ακολουθώ δίχως να βλέπω, ακόμα και γράφοντας ένα μήνυμα στο κινητό μου τηλέφωνο. Κάποιος εσωτερικός μετρητής γνωρίζει τον αριθμό των βημάτων. Αισθάνομαι ότι με προστατεύει στο δρόμο υπαγορεύοντάς μου: τέσσερα σκαλιά για το πεζοδρόμιο, είκοσι βήματα για τη διάβαση των πεζών, δώδεκα το αντικρινό φανάρι, «σήκωσε τώρα το βλέμμα», τέσσερις μεγάλοι διασκελισμοί για τη στροφή στο πάρκο, «το κλιματιστικό που βουίζει στον τοίχο του ζαχαροπλαστείου», δυο βήματα ακόμη, «φτάνει ώς εδώ, ας τελειώσεις το μήνυμα στο επόμενο τετράγωνο».

Και καθώς γίνομαι ένας μικροσκοπικός και αδιάγνωστος κινούμενος οργανισμός στην πόλη που είναι ο ξενιστής μου, όλα μοιάζουν να κυλούν αδιάκοπα στον ρυθμό που επιβάλλει το περιβάλλον γύρω μου, άλλοτε με ασθματική ταχύτητα και άλλοτε επιβραδύνοντας.

Άλλοτε αντιστέκομαι και άλλοτε παραδίνομαι από αδυναμία ή από ηδονή. Άλλοτε χαίρομαι κι άλλοτε τα πάντα μοιάζουν να λιμνάζουν στην ανία. Άλλοτε θέλω κι άλλοτε έχω μια βίαιη παρόρμηση να γίνω όσο πιο καταστρεπτικός θα μπορούσα να γίνω δίχως να βλάψω τον εαυτό μου.

Η Αθήνα με παρασέρνει κι εγώ διαρκώς κυλώ στον συρμό του χρόνου. Κι όταν θελήσω για λίγο να σταθώ. Όταν έχω ανάγκη να εισέλθω σε κάτι ακίνητο και βαθύ. Σε κάτι που προσφέρει το επίπλαστο καταφύγιο του άτρεπτου και του στάσιμου. Τότε γυρνώ να κοιτάξω μια ζωή που εκτυλίσσεται αδιόρατα και αδιάφορα, ριζωμένη σ’ ένα σημείο. Μια ζωή που ακολουθεί τη δική της διαδρομή προς τη δική της κατάληξη.

Πηγαίνω εκεί όπου τα φυτά πεθαίνουν. Κάθομαι και προσπαθώ ν’ ακούσω. Συγχρονίζομαι μαζί τους. Για λίγο, ζω κι εγώ με τον ίδιο ρυθμό. Όπως κι αυτά. Όπως τα φυτά πεθαίνουν.

Υ.Γ.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν τον Νοέμβριο του 2016 στην Αθήνα με μια Carl Zeiss Iena Werra 1 και το φιλμ ήταν Ilford 400 αγορασμένο στη Νάντη. Τα αρνητικά σκαναρίστηκαν στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2016.

Ο Χρήστος Χρυσόπουλος ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας (πεζογραφία, δοκίμιο, χρονικό), με τη θεωρία και με τη φωτογραφία. Έχει βραβευτεί με το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (2008), το διεθνές βραβείο Balkanika (2015) και το γαλλικό βραβείο Prix Laure Bataillon (2014). Είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Πολιτισμού (ECP) και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Συγγραφέων (SEUA). Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Χρήστος Χρυσόπουλος

Christos Chrissopoulos, born in 1968 in Athens, is a novelist and essayist. He has published fourteen books and received a number of grants and awards, including the Academy of Athens Prize in 2008 and the prizes Laure-Bataillon (France, 2013) and Balkanika (2015). His work is available in several languages. 

Χαράσσω ολοένα βαθύτερα τις διαδρομές που έχω μάθει τόσο καλά, ώστε να μπορώ να τις ακολουθώ δίχως να βλέπω, ακόμα και γράφοντας ένα μήνυμα στο κινητό μου τηλέφωνο. Κάποιος εσωτερικός μετρητής γνωρίζει τον αριθμό των βημάτων.