Ο ταξιδιώτης αναπτύσσει τις δικές του προσωπικές νόρμες, τις συνήθειες εκείνες που ακολουθούν τον εσωτερικό ρυθμό της περιπλάνησής του και δεν υπαγορεύονται από τον εκάστοτε τόπο –αντιθέτως– επιβάλλονται σε αυτόν, σχεδόν με τη βία, για να εξωρύξουν τις εντυπώσεις από το άγνωστο τοπίο,  όπως η σήραγγα ελίσσεται στο υπέδαφος ψάχνοντας τη φλέβα του μεταλλεύματος.

Η Μόσχα δεν μου ήταν ξένη. Επέστρεψα εδώ μετά από δεκατρία χρόνια. Αύγουστος 2003. «Το παρελθόν», λέει μια γνωστή αγγλική έκφραση, «είναι μια ξένη χώρα, τα πράγματα εκεί γίνονται διαφορετικά».

Προσπάθησα να βρω ξανά εκείνο το αίσθημα που συνάντησα και είχα αγαπήσει στη Μόσχα. Έναν ρυθμό σχεδόν λυρικό μέσα στην καταιγιστική αλλαγή. Κάτι αδιόρατο που επιζεί, όχι πλέον στην καθημερινή ζωή της μεγαλούπολης αλλά στον τρόπο που σχετίζονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, στον κενό χρόνο μέσα στη μέρα, στα υπολείμματα ενός ανεπίστρεπτα περασμένου παρελθόντος. Σ’ εκείνη την ξένη χώρα.

Η δικιά μου συνήθεια του ταξιδιού είναι να αγοράζω μια φτηνή φωτογραφική μηχανή από το μέρος όπου βρίσκομαι και να τραβάω ένα φιλμ μέσα σε μια μέρα. Αυτός ο ρυθμός, η άγρα των εικόνων, φανερώνει τις όψεις που συλλαμβάνει η δική μου συνείδηση.

Έτσι κι αυτή τη φορά. Αγόρασα μια φτηνή ΛΟΜΟ και ένα φιλμ. Επέλεξα να επιστρέψω σε δυο μέρη που αγαπούσα στη Μόσχα: στο vdnh, το πάρκο των λαϊκών επιτευγμάτων, και στο Ισμαΐλοβο, το δεύτερο κρεμλίνο της πόλης.

Στις εικόνες των δυο αυτών τόπων, βρήκα ξανά εκείνη την παλιά ξένη χώρα που γνώριζα. Φυλαγμένη στη νέα χώρα που επισκέφτηκα το Σεπτέμβριο του 2016. Λες και η σημερινή Μόσχα την κουβαλάει προσεκτικά μέσα της, κουλουριασμένη σε έναν μάρσιπο.