Υπήρχαν κάποιες μέρες ολόκληρες. Άλλοτε κάποιες στιγμές μέσα σε κάθε μέρα. Αισθανόμουν εύθραυστος σαν χριστουγεννιάτικη μπάλα. Σ’ αυτό το ταξίδι, η μορφή μου ήταν απρόσμενα γυαλιστερή και άκαμπτη. Σκληρή και αψεγάδιαστη. Ήμουν μια τέλεια σφαίρα που αντανακλούσε το φως και άντεχε στις μικρές πιέσεις.

Περπατούσα τους δρόμους της Κρακοβίας και άλλαζα πεζοδρόμιο αναπηδώντας στους τοίχους των κτιρίων με μια μικρή αντήχηση χάρη στο κούφιο εσωτερικό μου. Από τον ήχο μπορούσε κάνεις να εκτιμήσει τον όγκο του. Περιπλανιόμουν σε τεθλασμένη πορεία διαδοχικών εξοστρακισμών και η ταλάντωσή μου παρέμενε ασφαλής, αρκεί να μην ξεπερνούσε τα όρια αντοχής του υλικού από το οποίο ήμουν φτιαγμένος.

Δεν είναι κυριολεκτική φράση αυτή, αλλά η Κρακοβία έμοιαζε χαλύβδινη. Δεν είναι το υλικό που έχει νόημα σ’ αυτή τη μεταφορά. Δεν είναι ο χάλυβας. Είναι μια αίσθηση αναπήδησης, όπως μια μπάλα χριστουγεννιάτικου δέντρου αν την κρατήσει κάνεις από ένα μακρύ σπάγκο αφήνοντάς την να ταλαντωθεί χτυπώντας πάνω σε μια χαλύβδινη πλάκα. Είναι αυτή η αίσθηση της τέλειας κρούσης. Σαν να επιστρέφει πίσω στο προσκρούον αντικείμενο όλη η κινητική του ενέργεια. Σαν να μην χάνεται τίποτα στο υλικό της πρόσκρουσης. Σαν να μην υπάρχουν απώλειες.

Συμβαίνει καμιά φορά αυτό στα ταξίδια. Βρέθηκα στην Κρακοβία και μόνο αναπήδησα στην επιφάνειά της. Δεν ξέρω... Ίσως να έφταιγε η βροχή και το κρύο του φθινοπώρου που με ξάφνιασαν. Αυτό το ταξίδι, πάντως, έμοιαζε να γίνεται σε λάθος χρόνο. Σαν μια μπάλα πρόωρα κρεμασμένη στο κλαδί του χριστουγεννιάτικου δέντρου.