[ ήδη ένας χρόνος με παγκόσμια πανδημία, αλλά με όρους 21^ου αιώνα. Όσοι μεγαλώσαμε με παραμύθια δεν ξέρουμε πια καθόλου τι να κάνουμε με τα διδάγματά τους. Τι πρέπει να αποφύγουμε και από  τι να (πρωτο)φυλαχθούμε; Όλα παραμένουν μισά και άδηλα, κι ακόμη κι αυτά που γνωρίζαμε τα ξεχνούμε, γιατί στη «νέα πραγματικότητα» ούτε αρμόζουν ούτε εφαρμόζουν ούτε εφαρμόζονται. Παράδειγμα:

 

«Α, στο κτήμα του κυρ Σμιθ, και αν αύριο το πρωί είσαι έτοιμο και με περιμένεις, εγώ περνάω και σε παίρνω και πηγαίνουμε παρεούλα να μαζέψουμε, να ’χουμε για βραδινό». «Πολύ ωραία»», είπε το γουρουνάκι, «θα είμαι έτοιμο και θα σε περιμένω. Κατά τι ώρα λες;» «Ε, να πούμε στις έξι». Το γουρουνάκι, ωστόσο, σηκώθηκε στις πέντε και πήγε και πήρε τα γογγύλια προτού να έρθει ο λύκος (που έφτασε κατά τις έξι) – και που αμέσως είπε: «Άντε, γουρουνάκι, έτοιμο; Πάμε;» Αλλά το γουρουνάκι είπε: «Ουου, τώρα!; Έχω πάει, έχω γυρίσει κι έχω γεμίσει για το βραδινό μου ένα τσουκάλι ώς απάνω». Αυτό πολύ τον θύμωσε το λύκο, αλλά σκέφτηκε πως, δεν μπορεί, κάτι θα σκαρφιστεί και αργά ή γρήγορα θα το τσακώσει το γουρουνάκι [...]

 

 

μόλις βέβαια παρέθεσα το ακριβώς μισό του πασίγνωστου παραμυθιού «Τα τρία γουρουνάκια», το οποίο και μετέφρασα (χάριν πιστότητος!) από την πρώτη, «αυθεντική» καταγραφή του (“The Story of the Three Little Pigs”: James Orchard-Halliwell-Phillips, Nursery Rhymes and Nursery Tales, Λονδίνο, περ. 1843). Νομίζουμε πως γνωρίζουμε τη συνέχεια; Πιστεύουμε, στ’ αλήθεια, ότι το τρίτο –το έξυπνο και προνοητικό– γουρουνάκι θα καταφέρει αυτή τη φορά, ως συνήθως, όχι μόνο να ξεγελάσει αλλά και να εξοντώσει τον λύκο; Ας μην είμαστε τόσο σίγουροι. Το παραμύθι έχει ανεπανόρθωτα ζαλιστεί από τις χιλιάδες παραλλαγές και παρωδίες που έχει υποστεί κατά τους δύο τελευταίους, κρίσιμους αιώνες μας. Είναι ζαλισμένο όπως κι εμείς οι ίδιοι. Τι πιστότητες, αυθεντικότητες, προνοητικότητες, και κουραφέξαλα; Δεν ξέρουμε πού πατάμε. Καλύτερα να μείνει μισό ]

Το μαγιακοφσκικό σπάραγμα (αναγκαστικά, στα αγγλικά), παρακάτω:

 

 

οπότε και η μετάφρασή του στα (κάπως εξαναγκασμένα) ελληνικά:

 

για να γλείψουν… τα ροζιασμένα χέρια της ποίησης ]

 

 

 

(…)

 

λοιπόν, αυτά τα «ροζιασμένα», «σκληρυμένα», «ταλαιπωρημένα» απ’ την πολλή δουλειά χέρια της ποίησης υπονοούν, θαρρώ, μεταξύ άλλων, πως η ποίηση είναι και αυτή μια (κατά κάποιον τρόπο χειρωνακτική) εργασία. Αλλά και πως ποίηση δίχως διακινδύνευση είναι μόνο διακοσμητική, κοσμική, απλώς ένα στολίδι.

 

Δεν ξέρουμε που δεν ξέρουμε πού πατάμε, τουλάχιστον ας εργαζόμαστε και ας διακινδυνεύσουμε να μας φαν οι λύκοι. Συχνότατα είναι η διακινδύνευση που ανοίγει δρόμο. Αυτή. Όχι τα ίδια τα βιβλία ή τα ποιήματα. Και αν διακινδυνεύοντας, πέσει στο ο μη γένοιτο κενό, τότε κανένα κενό δεν θα είναι πιο πλήρες από αυτό στο οποίο έπεσε η/ο καλλιτέχνης διακινδυνεύοντας.

 

(…)

 

Αντλημένη και πάλι η παραπάνω από τις σκόρπιες σημειώσεις των ψηφιακών μου τετραδίων (που, ως γνωστόν, δεν είναι παρά μεταμφιεσμένες οδηγίες χρήσης για κρίσιμες περιστάσεις).

 

(…)