[ πιθανόν «ρομαντική» η σκέψη, αλλά, αφού την έκανα και απλώθηκε μέσα μου, ας την διατυπώσω:
Αν στην απομόνωση –τώρα που με το διαδίκτυο μπορούμε– βλέπαμε και ακούγαμε και διαβάζαμε αριστουργήματα (αυτά που ο καθένας επιθυμεί από τη μεγάλη κληρονομιά των ανθρώπων), αν κάθε μέρα, ανελλιπώς, βλέπαμε, ακούγαμε, διαβάζαμε, επεξεργαζόμασταν αριστουργήματα, όλοι, με χαρά και με όρεξη, άκοπα, μα, προσοχή, και σαν μία πραγματική εργασία, όχι παράπλευρη, όχι σαν ευεργετικό πάρεργο, όχι σαν χόμπι, όχι σαν ηθικό αισθητικό κοινωνικό δεκανίκι, μα σοβαρά, αφοσιωμένα, σαν θέμα κεντρικό της ζωής μας και της ζωής, και γιατί όχι θέμα ζωής και θανάτου, ανοιχτοί και διάφανοι και παρασυρμένοι από αυτόν τον νέο σκοπό μας, έως εξαντλήσεως, ή παίρνοντας τους χρόνους μας, κοιμώμενοι ύστερα πολύ, βυθισμένοι στα νέα όνειρά μας, αλλά έπειτα και πάλι ξανά, ανελλιπώς, αν βλέπαμε, ακούγαμε, διαβάζαμε, επεξεργαζόμασταν, με απόλαυση μα και αφομοιωτικά, με αυταπάρνηση, με όποια σειρά θέλουμε, όλο και περισσότερα, όλο και περισσότερα, ή, αν αδυνατούμε με τα πολλά, έστω όλο και περισσότερες φορές αυτά τα ας πούμε τρία ή πέντε ή οκτώ που μας χάραξαν βαθιά, ναι, αριστουργήματα (από τη μεγάλη κληρονομιά των ανθρώπων, από την απαρχή ακόμη του είδους, των ανθρώπων, και φυσικά απ' την απαρχή της τέχνης των ανθρώπων, της τέχνης, που δεν είναι παρά οι αποδείξεις της τέχνης του να είσαι άνθρωπος), ε, τότε μπορεί, λέω, μετά από μερικούς μήνες, μπορεί ούτε καν πολλούς, η ανθρωπότητα, εν συνόλω ναι, να μην ήταν πια η ίδια, και όχι μόνο αυτό, μπορεί, λέω, και να ήταν πια ήδη διαφορετική. Όλοι μας. Πραγματικά διαφορετική. Η ανθρωπότητα. Προς το καλύτερο 

25.03.2020 ]