Ανεβάζω ένα βίντεο που μου έστειλε ο Δημήτρης Λεοντζάκος, ποιητής, μουσικός, πλέον και πατέρας. Ζει στη Θεσσαλονίκη και μαζί μιλήσαμε για την «εξωφρενική χαρά της ποίησης» στη φετινή Έκθεση Βιβλίου. Από αυτή τη συζήτηση, όπου συμμετείχαν και οι (γνωστοί και μη εξαιρετέοι) Βασίλης Αμανατίδης και Περικλής Δουβίτσας, «βγήκε» αυτή η στήλη που θα κρατώ στο Χρόνο, όσο μπορώ, εν είδει journal intime – μ’ αρέσει έτσι πολύ, στα Γαλλικά, είναι το «ιδιωτικό ημερολόγιο», αναρτώμενο βέβαια γίνεται και κάπως «δημόσιο», όμως τι ωραία λέξη αυτό το «intime», φέρει μέσα του όλη τη λεπτότητα του Proust, εξ ου και διάλεξα να βάλω πρώτο-πρώτο το βιντεάκι του Λεοντζάκου, όπου τα Γαλλικά πρωταγωνιστούν, στην ωραιότερη εκδοχή τους. Αυτή η γλύκα η εξομολογητική που έχει το βίντεο, αυτή είναι το «intime», με τις αδιόρατες αποχρώσεις του, που ίσως δεν μπορεί να συλλάβει εν ολοκληρία η «πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου» – όμως και αυτή την αγαπώ, αφού με τη γλώσσα μου με δένει μια κλωστή, αλλά αυτή η κλωστή είναι η ζωή μου.

Intime: οικείος, φιλικός / (επί φίλου) στενός / λίαν προσωπικός, ιδιωτικός / ενδόμυχος, εσώτερος, απόκρυφος / (επί γνώσεων κ.λπ.) βαθύς , λεπτομερής / έχων σαρκικάς σχέσεις με.

Μαζί, όμως, το γλυκό αυτό «intime» (προφέρεται «αν-τίμ») κλείνει μέσα του και την οξεία υπόμνηση του «in time», «εν τω χρόνω» ή «συν τω χρόνω», δηλαδή το εμμενές, όπου το «να είσαι» σημαίνει «να είσαι μέσα», να είσαι έγχρονος και χρόνιος – αυτό που λέει ο Heidegger «Dasein»: να είσαι «εδώ» και «εκεί» (Da σημαίνει και τα δυο), να είσαι μέσα στα πράγματα και μέσα στον κόσμο (in time), όμως ταυτόχρονα και εκτός αυτών (intime), νιώθοντας ότι υπάρχεις εκτός εαυτού και έξω φρενών, καθώς παρατηρείς εσένα τον ίδιο (Ek-sistenz και όχι απλώς Existenz), μέσα στο «Lichtung des Seins», μέσα στο ξέφωτο ή το φωτισμό τού είναι. 

Αρκετή φιλοσοφία για σήμερα! 

Κι ο Λεοντζάκος όταν του είπα να μιλήσουμε για την κατάσταση τού είναι, δηλαδή της ποίησης σήμερα, μου είπε, εγώ τι να πω; – θα διαβάσω ένα ποίημα. Εξ ου και το βίντεο που μου έστειλε και σας στέλνω.