Βασίλης Ζηλάκος

ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

O άρρωστος γυρίζει το βλέμμα του στο πέλαγος. 
Έπειτα, σαν κάτι να θυμάται μόλις, το επιστρέφει 
στον προάυλιο χώρο με το τσιμέντο και τα βρώμικα παρτέρια,
για να ξανακοιτάξει τέλος την θάλασσα που λάμπει.
Και η θάλασσα, ο ουρανός, τα μάτια του γίνονται πιο πυκνά μπλε.
Το χώμα αφρατεύει κι οι ελιές μοιάζουνε πλατάνια.
 
Σαν πυρρακτωμένος πλανήτης, η καρδιά, γέρνει πάνω 
απ’ όλα αυτά. Να τα κάψει! Να τα κάψει ή να τα αγαπήσει; 
Τελειωτικά, έξω από τον χρόνο των εκκρεμών στιγμών.
Μα τις εκκρεμότητες, μοναχά γι’ αυτές, τώρα 
αναζητεί, συνεχίζει –και κλαίει πίσω απ’ το στενό παράθυρο, 
κοιτάζοντας την θάλασσα, που πάντα ξαναρχίζει.

Go back