Sam Albatros
Σημείωση
Το παραπάνω ποίημα αποτελεί μέρος μιας σειράς ποιημάτων που ξεκίνησα στις 22 Ιουλίου: https://aderfh.tumblr.com. Όλα τα ποιήματα έχουν την παρακάτω δομή:
-κείμενο σε παρένθεση: περιγράφει ένα γεγονός, αντιπροσωπευτικό των δυσκολιών που αντιμετώπισα μεγαλώνοντας σε ομοφοβικό περιβάλλον επαρχίας ή/και του απόηχού τους.
-λέξεις στη φωτογραφία: λέξεις-κλειδιά που απομονώθηκαν από το κείμενο σε παρένθεση, οι οποίες εισάγονται σε μηχανές αναζήτησης.
-ποίημα: cut-up ποίημα, με βάση τα αποτελέσματα της ηλεκτρονικής αναζήτησης, ανακατεμένα με δικούς μου στίχους.
Στα αρχικά ποιήματα της σειράς, τα κείμενα σε παρένθεση περιγράφουν περιστατικά που συνέβησαν στην παιδική μου ηλικία κι ακολουθούν χρονολογική σειρά. Τα τελευταία ποιήματα θα καταλήξουν σε γεγονότα μέχρι και το σήμερα. Δημοσιεύω ένα ποίημα κάθε Σάββατο. Μπορεί εξ’ αρχής η παραπάνω διεργασία να φαίνεται περίπλοκη, ωστόσο μιμείται μια πολύ απλή και συνήθη συμπεριφορά ανθρώπων του 21ου αιώνα: την αναζήτηση πληροφοριών στο διαδίκτυο.
Όσον αφορά το εγχείρημα, σε πρώτο επίπεδο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια απόπειρα να ξαναγραφτεί το παρελθόν μου, ανακαλώντας ανατριχιαστικά περιστατικά ξανά και ξανά, εμπλουτίζοντάς τα με λόγια και εμπειρίες άλλων· όπως όταν γράφουμε κάτι καινούργιο σε μια παλιά κασέτα. Μια απόπειρα να γίνει το παρελθόν καθολικό και απρόσωπο όπως τα αποτελέσματα στο διαδίκτυο, και συνεπώς να ακυρωθεί, να μην ανήκει σε κανέναν. Υπό αυτό το πλαίσιο τα ποιήματα δεν μπορούν να αποκλείσουν ομοφοβικές αντιλήψεις ή φράσεις που στόχο έχουν τη γελοιοποίηση ομοφυλόφιλων, αλλά ενσωματώνονται στο σώμα του ποιήματος, ως αναπόσπαστο κομμάτι του δικού μου σώματος.
Το εγχείρημά μου αφορμάται από δύο αντίθετους λογοτεχνικούς πόλους: την εξομολογητική ποίηση και το flarf κίνημα. Η εξομολογητική ποίηση εξήρε την ιερότητα της ατομική εμπειρίας. Η flarf ποίηση την αβάσταχτη ελαφρότητα της απόλυτης ελευθερίας μας να αυτοσαρκαστούμε γράφοντας όσο χειρότερα ποιήματα μπορούμε, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη οτιδήποτε (διαδίκτυο, εφημερίδες, ποιήματα άλλων κτλ.). Η δική μου θέση (και αυτή των ποιημάτων) είναι ότι αισθανόμαστε μοναδικοί, όμως είμαστε μοναδικοί μόνο για τους εαυτούς μας. Ακόμα και τα βιώματά μας, δεν είναι μόνο δικά μας. Αρκεί μια αναζήτηση στο διαδίκτυο και θα βρούμε πολλούς που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο. Κάτι που αντικατοπτρίζεται στα ποιήματα καθώς μπλέκουν προσωπικά βιώματα με αυτά ανθρώπων που βρήκα στο διαδίκτυο. Από τη μια πλευρά δεν είμαστε οι μόνοι που ζήσαμε το Χ περιστατικό, από την άλλη η μοναδικότητά μας σε υπαρξιακό επίπεδο κλονίζεται όταν συνειδητοποιούμε πόσο μοιάζουμε με τους άλλους. Κάτι ίσως παρήγορο για μερικούς, ίσως τραγικό για άλλους.