Ο δρόμος σήμερα όλος πληγές και τραύματα

θα βρει τον τρόπο του να τα επουλώσει

να συναρμολογήσει πάλι εξ αρχής

ένα καινούργιο πρόσωπο για το παρόν

και να ’ναι ακόμα αυτός το κόκκινο χαλί

που χορηγεί διαπιστευτήρια για το μέλλον.

Ο κόσμος ανεβαίνει-κατεβαίνει  

με βλέμματα που κρύβουν χειρισμούς  

μιας απροσδιόριστης, πολλές  φορές, αλαζονείας

σε μια περίεργη, ωστόσο, συναναστροφή

όπως στα πάρτυ που περιέγραφε ο Κανέττι

στα ωραία σπίτια της Αγγλίας του πολέμου

εκεί που ελίσσονταν αριστοτεχνικά όλοι

χωρίς ν’ αγγίζεται κανένας με κανέναν. 

Σ’ αυτό, λοιπόν, το σκηνικό

κοιτάς και σκάβεις μες στο πλήθος

και ξέρεις πως σε λίγο

μ’ ακρίβεια, σχεδόν, δευτερολέπτου (ελέω, πλέον, κινητών)

κι όχι ανυπόμονα όπως παλιά θα εμφανιστούν

σαν να ’ναι εκτύπωση από τρισδιάστατο εκτυπωτή

οι δύο μικρές φατσούλες

που σ’ έχουν καθηλώσει εδώ και περιμένεις

κι όπως τις εντοπίζεις από μακριά

συνειδητοποιείς πως στέκεσαι στο ίδιο το παγκάκι 

που αντίκρισες σαράντα χρόνια πριν τον ποιητή

να κάθεται και να διαβάζει εφημερίδα

ψηλός με φαβορίτες, τις μουστάκες του

φαρδιά γυαλιά κι ένα πουκάμισο λευκό

ν’ ακούγονται στην ησυχία οι λέξεις του

σύντομες, βιαστικές σαν να ’σπρωχνε η μία την άλλη

ίσως και λίγο ενοχλημένος

γιατί  τον αποσπούσε ο περιπτεράς

κάθε φορά που του ’λεγε «Μανόλη…»

πρωί-πρωί μιας Κυριακής 

που μας παρέδιδε άυπνους η νύχτα

και  μ’ ένα κάρφωμα κοφτό

μας έστελνε εκεί μπροστά

να σωριαστούμε στη μεγάλη Διαγώνιο.