ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΑΓΑΠΗΣΩ ΤΟΝ ΟΣΙΑΝ ΒΟΝΓΚ
Όσιαν, μη φοβάσαι.
Το τέλος του δρόμου είναι τόσο μακριά
που ήδη ξοπίσω μας είναι.
Μην ανησυχείς. Πατέρας σου είναι ο πατέρας σου
μέχρι ο ένας από τους δυο σας να το ξεχάσει. Όπως
οι σπόνδυλοι δε θα θυμούνται τα φτερά
όσες φορές κι αν τα γόνατά μας
αγγίξουν την άσφαλτο. Όσιαν,
ακούς; Το ομορφότερο σημείο
του σώματός σου είναι οπουδήποτε
πέφτει η σκιά της μητέρας σου.
Εδώ το σπίτι όπου τα παιδικά χρόνια
λαξεύονται σ’ ένα κόκκινο σύρμα-παγίδα.
Μην ανησυχείς. Απλά πες το ορίζοντα
& δε θα το φτάσεις ποτέ.
Εδώ το σήμερα. Πήδα. Υπόσχομαι πως
σωστική λέμβος δεν είναι. Εδώ ο άντρας
με χέρια τόσο πλατιά για να μαζέψουν
την αποχώρησή σου. & εδώ η στιγμή,
λίγο αφού τα φώτα σβήσουν, όταν μπορείς να δεις ακόμα
τον αμυδρό πυρσό ανάμεσα στα πόδια του.
Τον χρησιμοποιείς ξανά & ξανά
ώστε να βρεις τα δικά σου χέρια.
Ζήτησες μία ακόμα ευκαιρία
& δόθηκε ένα στόμα ν’ αδειάσεις.
Μη φοβάσαι, οι πυροβολισμοί
είναι μονάχα ήχοι ανθρώπων
που προσπαθούν να ζήσουνε λίγο ακόμα
& αποτυγχάνουν. Όσιαν. Όσιαν –
σήκω επάνω. Το ομορφότερο σημείο του σώματός σου
είναι εκεί που κατευθύνεται. & να θυμάσαι,
ότι η μοναξιά είναι επίσης χρόνος
που περνάμε με τον κόσμο. Εδώ,
μες το δωμάτιο αυτό, όλοι τους παρευρίσκονται.
Φίλοι νεκροί περνάνε
μέσα σου σαν αεράκι
μέσα από μελωδό. Εδώ ένα γραφείο
με πόδι κουτσό & ένα τούβλο
να το στηρίξει. Ναι, εδώ ένα δωμάτιο
τόσο ζεστό, τόσο-αιμάτινο-κοντά,
υπόσχομαι θα ξυπνήσεις –
& θα μπερδέψεις τους τοίχους αυτούς
με δέρμα.
Με την ευγενική παραχώρηση του Όσιαν Βόνγκ
© 2016 Ocean Vuong, Night Sky with Exit Wounds
SOMEDAY I’LL LOVE OCEAN VUONG
Ocean, don’t be afraid.
The end of the road is so far ahead
it is already behind us.
Don’t worry. Your father is only your father
until one of you forgets. Like how the spine
won’t remember its wings
no matter how many times our knees
kiss the pavement. Ocean,
are you listening? The most beautiful part
of your body is wherever
your mother’s shadow falls.
Here’s the house with childhood
whittled down to a single red tripwire.
Don’t worry. Just call it horizon
& you’ll never reach it.
Here’s today. Jump. I promise it’s not
a lifeboat. Here’s the man
whose arms are wide enough to gather
your leaving. & here the moment,
just after the lights go out, when you can still see
the faint torch between his legs.
How you use it again & again
to find your own hands.
You asked for a second chance
& are given a mouth to empty into.
Don’t be afraid, the gunfire
is only the sound of people
trying to live a little longer. Ocean. Ocean,
get up. The most beautiful part of your body
is where it’s headed. & remember,
loneliness is still time spent
with the world. Here’s
the room with everyone in it.
Your dead friends passing
through you like wind
through a wind chime. Here’s a desk
with the gimp leg & a brick
to make it last. Yes, here’s a room
so warm & blood-close,
I swear, you will wake—
& mistake these walls
for skin.
Τον Όσιαν Βόνγκ (Ocean Vuong) τον είδα σε ένα συνέδριο ποίησης πριν από μερικούς μήνες. Μου έκανε εντύπωση ότι όπου κι αν πήγαινε τον συνόδευε ένας νεαρός. Αργότερα έμαθα ότι ο Όσιαν είναι αγοραφοβικός κι ο νεαρός σύντροφός του. Αυτή η αίσθηση μιας αόρατης απειλής, που χαρακτηρίζει την αγοραφοβία, είναι διάχυτη στο έργο του Όσιαν. Και όχι άδικα, αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο Όσιαν είναι μετανάστης που μεγάλωσε ακούγοντας ιστορίες της γιαγιάς του από τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Αν λάβει κανείς υπόψη πως ήρθε δύο χρονών στην Αμερική όπου ζούσε με έξι συγγενείς σε μια γκαρσονιέρα και έμαθε να διαβάζει στα έντεκά του. Αν λάβει κανείς υπόψη πως είναι αδερφή.
Ωστόσο η ποίηση του Όσιαν αρνείται απλουστευμένες εκδοχές πολύπλοκων εννοιών. Η γονυκλισία για παράδειγμα (βλ. παραπάνω ποίημα «Όπως/οι σπόνδυλοι δε θα θυμούνται τα φτερά/όσες φορές κι αν τα γόνατά μας/αγγίξουν την άσφαλτο») εμφανίζεται σαν εικόνα σε πολλά ποιήματα της τελευταίας του συλλογής με διαφορετικό τρόπο. Άλλοτε κάποιος στα γόνατα κατασκοπεύει έναν άντρα από μια κλειδαρότρυπα, κάνει σεξ χωρίς συναίσθημα, προσεύχεται ή σώζει ένα δελφίνι που ξέβρασαν τα κύματα στην παραλία. Αυτή η γενναιοδωρία του να επιτρέπεις σε κάποιον να σημαίνει πολλά πράγματα είναι συνώνυμη με την έννοια της αγάπης στην ποίηση του Όσιαν.
Αντιπροσωπευτικό αυτής της ιδέας είναι το ποίημα που διάλεξα, τον τίτλο του οποίου ο Όσιαν έχει δανειστεί από τον σύγχρονό του Ρότζερ Ρίβς (Roger Reeves), «Κάποτε Θα Αγαπήσω Τον Ρότζερ Ρίβς», ο οποίος με τη σειρά του τον έχει δανειστεί από το ποίημα «Κέιτι» του Φρανκ Ο' Χάρα (Frank O'Hara). Σε αυτό το ποιημα ένα κορίτσι έξι χρονών λέει «μια μέρα θα αγαπήσω τον Φρανκ Ο' Χάρα». Το ότι ο Όσιαν διάλεξε να γράψει ένα ποίημα που έχει ήδη περάσει από αρκετά χέρια ίσως αντιπροσωπεύει την ατελεύτητη διαδικασία του να μαθαίνει κανείς να αγαπά κάποιον που η κοινωνία πιστεύει ότι δεν μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
