Δημήτρης Λεοντζάκος
ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΙΠΩΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
Μην ακουμπάς ομιλώντας τον κόσμο −
μην αθωώνεις κανένα υπέρυθρο εκτός.
Το αίμα ακολουθεί μόνο το φως −
όπως ακούει ο σκύλος το θήραμα.
Σαν ελάφι η γλώσσα όμως −
σαν έλλειψη μηρυκάζει ανόητο γαλάζιο
και χάνεται.
/πουθενά δεν αρθρώνεται το πραγματικό/
Καλχάζοντας ανίερα προφορικός
τις πένθιμες Μυκήνες του σύμπαντος:
άθεες και αέναες λέξεις πετώντας
στα αλλοπρόσαλλα σύννεφα.
Από τη συλλογή Το μάτι και η νύχτα (Νεφέλη, 2016).
