Με ανεμίζεις·

τρίζεις τους τοίχους της συνήθειας.

Με αποφυλακίζεις

δίνοντας εγγύηση

τοπάζια, φεγγαρόπετρα, κοβάλτιο. Μάτια φυλακτό.

Με σέρνεις στο φως σου

φανέ του απόβροχου

κρύσταλλο που επιστρέφει το είδωλό μου καθαρό.

Ησυχασμένο.

Εξημερώνεις το σκορπιό

που τάιζα στο μπράτσο.

Στη θίνα σου ακουμπώ

στόμα διψασμένο κι όλα τα μέλη υγραίνονται.

Μου γεννάς λέξεις

που βαφτίζω στην προσδοκία

το νόημά σου εγκολπώνοντας.

Σε σπάζω, κομμάτια

σάρκας, ενοχής, κάβλας και στέρησης.

Σε φορώ μικρή μου

εγκατάσταση

απόκοσμο τέρας

θησαυρέ μου.

 

Είπεν εκείνος.

 

Γενηθήτω το ποίημά του.