τρίβοντας τρίβοντας την αυτοχθονία
έφτασα στο κόκαλο της εποχής
ήταν άσπρο σαν όλα τα κόκαλα
ούτε ένα σημάδι σήψης ούτε μια ρωγμή
αν το έγδερνες έπεφτε μια λεπτή σκόνη
ένα φου να έκανε ο αέρας διαλυόταν
και δεν έμενε πια τίποτα να γλείψεις  – αλάτι, τσ, χρ, λι 
                                                ο λογισμός στη θάλασσα στραμμένος –
αυτό το αρχαίο χάμω μοναχά να με στηρίζει εν αγνοία του
που αλλιώς θα μ' είχε πάρει, θα μ’ είχε ποιήσει, παραποιήσει