Αφ' ότου μια μέγγενη συνέθλιψε το μυαλό της

κι έγινε κουβάρι αγκυλωμένα κόκαλα

 

μου κρατούσε το χέρι σαν βρέφος που

σφίγγει το δάχτυλο της μητρός του

και το 'φερνε λατρευτικά στα χείλη της ξεχνώντας

στεναγμούς, αρές και βόγγους. Μια ημέρα

 

πριν για πάντα σφαλίσει τα μάτια

χάιδεψα τα πάνσεπτα χιόνια της

και είπα: Κοιμήσου. Θα σε δω πάλι αύριο,

της είπα στο αυτί. Και ήρθε το αύριο

 

μ'ένα ρούφουλα ρόγχο σε απόμακρο αγγέλιασμα

δίχως να προλάβω ένα «σ' ευχαριστώ, μάνα»

που για δώδεκα χρόνια σαν μυστική

κρεμόταν κι ανεπίδοτη επιστολή στα χείλη μου.