Πέρ’ απ’ τον Ήφαιστο κι από τον Άρη,
τον Ποσειδώνα, τον Ερμή, το Διόνυσο,
τον πάγκαλον Αγχίση και τους άλλους,
συ μόνον παρηγόρησες τους θείους μαστούς μου
και τα καλά μαλλιά μου μετακένωσαν
τον έμφυτο ουρανό σου.

Ω γλυκύ μου άλγος, αφρότατόν μου φύτρον,
ανοιχτά των Κυθήρων κατά Κύπρον ταξίδεψες,
αλιγενής, πελάγιος, αναδυόμενος,
κι εστάθης ολοζώντανος μπρος στις ακραίες μου Κλείδες,
ψιθυριστά τη σύντηξη κατέχοντας
ιερογαμιών της νήσου ταύτης:

Μόνη, πικρή, κυανόστολος, ωσάν κι εμέ Αερία,
την ιοστέφανη αύρα των δακρύων της,
με την Ιστάρ, την Ίσιδα και την Κυβέλη,
προσφέρει σ’ ατελείωτη συνουσία
παν’ απ’ το σώμα σου, Άδωνι, θρηνώντας.