Cristina Campo είναι ένα από τα διάφορα ψευδώνυμα της Vittoria Guerrini (1923-1977) – η ίδια είχε υπογράψει και ως Bernardo Trevisano, ψευδώνυμο που χρησιμοποιήθηκε από αλχημιστές για αρκετούς αιώνες. Τελειομανής ολιγογράφος που υπέφερε από αϋπνία, αναγνωρίζεται πλέον ως εξέχουσα μορφή εκείνου που –συνθηματικά σχεδόν– οι Ιταλοί αποκαλούν letteratura assoluta (απόλυτη λογοτεχνία).

Το συγκεκριμένο ποίημα είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της ποιητικής της. Μέσα σε λίγους στίχους συμπυκνώνονται σύμβολα και εικόνες αρχετυπικές η σχέση των οποίων δεν είναι προφανής αλλά υποβάλλεται ως αναγκαία. Ένα μικροσύμπαν από φωτιά και νερό, μια σκάλα εξόδου, μια κρύπτη. Είναι τότε η αυστηρή δομή του λόγου που φανερώνει τη δυναμική του πλέγματος. Για παράδειγμα, η πρώτη λέξη στον πληθυντικό βρίσκεται στο μέσον του ποιήματος και δεν είναι άλλη από τη λέξη parole, «λέξεις»: «Σ’ έχω ανταλλάξει, έρωτα, με λέξεις.» («t'ho barattato con parole» εδώ σημαίνει και «σ’ έχω πολιορκήσει με τα λόγια»). Έτσι το ποίημα καθρεφτίζει την ίδια του τη δομή, καθώς αρχίζει με την επίκληση ενός ονόματος που δεν ακούγεται ποτέ και καταλήγει στη σιωπή. Πέρα από εύκολες ερμηνείες, αυτό που τίθεται σε κίνηση –από τον έρωτα και το μικροσύμπαν που σχηματίζει– είναι η σχέση μέρους και ολότητας. Δηλαδή, αυτό που στοχάζεται διαρκώς η δυτική φιλοσοφία και λογοτεχνία. Με άλλους όρους, η δυναμική σύγκρουση λόγου και σιωπής. Το απόλυτο: η ζωντανή αντίφαση της ανθρώπινης δράσης.