Γιώργος Αλισάνογλου
[Μόνος κάτω από το δυνατό φως που ήταν άνθρωπος ή θεός]
Υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στο ποίημα εδώ και πολύ καιρό
μυήθηκε με την σιωπή του
[ Δύσκολη η συναναστροφή με τους ανθρώπους εδώ ]
Τι θα συνέβαινε αν η γαλήνη εξέπεμπε πολύ νωρίς; Aν η λέξη επιβίωνε μετά από ’κείνη; Tι θα γινόταν αν έσβηνα χωρίς αγωνία μέσα στον ελαφρύ ύπνο; Σ’ έναν ύπνο άλλον, ίσως, τόσο ελαφρύ, ώστε ν’ ανοίγεται ακατάπαυστα σε ερώτηση
[ Κάποιος άλλος θα αποτελειώσει αυτό το ποίημα – εάν το πιστεύεις ]
Ποιο το μερίδιό του εκεί; Πόσο τραύμα του αναλογεί; Μες στην μνήμη ενός ποιήματος – αμετακίνητου Στην ανάσα ενός ζώου που βόσκει αμέριμνο λίγο πριν την σφαγή πια να ’ναι η εποχή εκεί;
Υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στο ποίημα εδώ και πολύ καιρό
μυήθηκε με την κραυγή του
Το ποίημα κατάσπαρτο Λες και θα μπορούσε να υπάρξει κάποιο άλλο, πιο ποίημα από τούτο Να θυμάσαι, είμαστε ολομόναχοι όταν είμαστε με την ποίηση
[ ποίηση είν’ η γαλήνη / κουρνιάζει στο προσκεφάλι σου /
προς στιγμήν φτερουγίζει ολόκληρη έξω από σένα /
ο βόμβος της μνήμης σωπαίνει ]
Από το βιβλίο «Παιχνιδότοπος» – τραύμα για 9 μήνες και 3 εποχές, εκδ. Κίχλη 2016.
