Alda Merini
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ / Η ΠΟΙΗΣΗ ΜΟΥ
Δεν χρειάζομαι τα χρήματα
Έχω ανάγκη τα συναισθήματα
Τις λέξεις,
Τις διαλεγμένες με σοφία λέξεις
Τα άνθη, που λέγονται ειπωμένες σκέψεις
Τα ρόδα, που λέγονται παρουσίες
Τα όνειρα, που κατοικούν τα δέντρα
Τα τραγούδια, που κάνουν τα αγάλματα να χορεύουν
Τα άστρα, που μουρμουρίζουν στ’ αυτί των εραστών.
Έχω ανάγκη την ποίηση,
Αυτή τη μαγεία που βάζει φωτιά στη βαρύτητα των λέξεων–
που ξυπνά συναισθήματα και γεννά χρώματα, νέα.
- - - - -
Η ποίησή μου, είναι τόσο ζωηρή, όσο η φωτιά
Ρέει αναμεσά στα δάκτυλά μου όπως το ροζάριο
Δεν προσεύχομαι, γιατί είμαι ένας ποιητής της δυστυχίας
Που σιωπά, κάποιες φορές, για τους μακρόσυρτους πόνους μιας γέννας
Είμαι ο ποιητής που κραυγάζει και παίζει με τις κραυγές του,
Eίμαι ο ποιητής που τραγουδά και δεν βρίσκει λέξεις
Είμαι το ξηρό άχυρο που πάνω του κτυπάει ο ήχος,
Είμαι το νανούρισμα που φέρνει κλάμα στα παιδιά,
Είμαι η ματαιοδοξία που αφήνει να τσακιστείς,
Ο μεταλλικός μανδύας μιας μακράς προσευχής–
Από ένα πένθιμο παρελθόν που δεν βλέπει το φώς.
Μετάφραση: Γεωργία Κούτα
NON HO BISOGNO DI DENARO / LA MIA POESIA
Non ho bisogno di denaro.
Ho bisogno di sentimenti,
di parole, di parole scelte sapientemente,
di fiori detti pensieri,
di rose dette presenze,
di sogni che abitino gli alberi,
di canzoni che facciano danzare le statue,
di stelle che mormorino all' orecchio degli amanti.
Ho bisogno di poesia,
questa magia che brucia la pesantezza delle parole,
che risveglia le emozioni e dà colori nuovi.
[Alda Merini, Terra d’Amore, Acquaviva, 2003]
- - - - -
La mia poesia è alacre come il fuoco
trascorre tra le mie dita come un rosario
Non prego perché sono un poeta della sventura
che tace, a volte, le doglie di un parto dentro le ore,
sono il poeta che grida e che gioca con le sue grida,
sono il poeta che canta e non trova parole,
sono la paglia arida sopra cui batte il suono,
sono la ninnanànna che fa piangere i figli,
sono la vanagloria che si lascia cadere,
il manto di metallo di una lunga preghiera
del passato cordoglio che non vede la luce.
[Alda Merini, La volpe e il sipario. Poesie d'amore, Girardi, 1997]
