Η Πηνελόπη, πέρα από τις εκδοχές της,
υπαινισσόταν άρτια τον καημό της. 

Έδινε υψίσυχνα φιλιά αποβραδίς
στον εαυτό της,
ακόμη,  
στον καθρέφτη. 

Άπλωνε τις ερωτικές της απολήξεις 
σε κάθε αρσενικό κατώφλι της Ιθάκης. 
Και θηλυκό. 
Έπνιγε κάθε βράδυ
τον Τηλέμαχο. 
Χάιδευε
γελαστή
τον τρυφερό, καλοφτιαγμένο της μαστό
με το καρκίνωμά του. 
Βαφόταν κάθε μέρα, 
προσδιοριζόταν,

εκτελούσε νεκροψίες 
σ’ έκπτωτα σώματα θέων,
πιστή μένοντας 
και περιμένοντας
εκείνο το κουφάρι του πολύπλαγκτου μαλάκα,
του Οδυσσέα

τόσα χρόνια 
μια Πηνελόπη 
στα σκαριά 
που δεν τελείωσε