α.

Είσαι εκείνο το σπασμένο σώμα στο ημίφως που μυρίζει φωτιά γιατί ποτέ του δεν εξημερώθηκε. Είσαι ο αέρας που φύσηξε ανάμεσα στις ηττημένες λέξεις μου και τις έκανε τα στάχυα που μαζέψαμε για να ’χουμε αύριο στο τραπέζι μας ψωμί. Είσαι η έκκληση του επόμενου φιλιού που επικαλείται την ανάμνηση του προηγούμενου με τα μάτια εκείνου του σκύλου που διέσωσε μια Κυριακή στο βλέμμα του το χάδι σου. Είσαι ένας πειρασμός γκρεμού και κήπου ανεξάντλητου, όλο μηλιές κι άπιαστες άκρες ποιήματος. Είσαι ο ηλεκτρισμός ενός ισπανικού Αυγούστου καθώς νυχτώνει δίπλα στο ποτάμι και ρίχνεις την κόκκινη ζακέτα πάνω στους ώμους σου. Είσαι μια πόλη με ψιλόβροχο στις συλλαβές της: το δικό μου Άσμα Ασμάτων. 

 

β.

Επειδή υπάρχει έν’ άδειο δωμάτιο όπου τα λευκά σου χέρια φωτίζουν τις νύχτες μου. Επειδή υπάρχει ένα κρεβάτι με μια ινδιάνικη σκηνή στο κέντρο του για να κρυβόμαστε απ’ όλους χωρίς ρούχα και μνήμη· επειδή στην άκρη του κρεβατιού είναι δεμένος ένας σκύλος και μια καμηλοπάρδαλη.

Επειδή υπάρχει ένα κομοδίνο για ν’ ακουμπάς το άσπιλο όνομά σου κι εγώ τα περισσευούμενα χέρια μου. Επειδή μέσα στο συρτάρι του κομοδίνου υπάρχει ένα τετράδιο για να γράψουμε μαζί ένα ποίημα που αποδεικνύεται στο τέλος πως έχει προλάβει να το γράψει ένας άλλος.

Λοιπόν, είμαι εγώ αυτός ο αιώνιος άλλος κι είσαι εσύ το Άσμα Ασμάτων μου. Και κάθε απόγευμα χιονίζει με τέτοια δύναμη φλόγες μες στο δωμάτιο που ξεκολλούν οι φωτογραφίες μας απ’ τους τοίχους κι αγκαλιάζονται.